Dünya denen koca bir han gösterilir, “İki kapılıdır” diye de eklenir. Kapı açılır ve yol işaret edilir. “git!” denilir. Birazcık gölgelen, birazcık uyu, rüyalar gör ve göç... Yol diğer kapıya varıncaya kadar, “uyan!” denilinceye kadar sürmektedir.
Git denildiğinde takvimler 1982’yi göstermektedir.
Gel denildiğinde...
Madem göçmeye geldik, nerede beklediğimiz fark eder mi?
Beklerken neler yapar insan? Evet, ben de herkes gibi; seviyorum, gülüyorum, ağlıyorum, özlüyorum, ayrılıyorum, kavuşuyorum... Anlayabildiğim kadar okuyor ve elimden geldiği kadar yazmaya çalışıyorum. Ve kalemi ve kâğıdı, çok seviyorum! Kalemime gelen hiçbir söz dilime gelmiyor. Eğer kalemim de dilim kadar sessiz kalsaydı çatlayabilirdim...
Niye mi hikâye?
Şiirle başladım bu yolculuğa ve hikâye ile devam ediyorum.
Şiirden vazgeçmiş değilim elbette, sandığımda beklemekteler. Vakti gelince demlenecek ve yeniden şiir severlerin yüreğine armağan edilecekler inşallah. Fakat kalem bu sefer hikâyeler anlattı bana, ben de anlattıklarını sizlerle paylaşmak istedim. Duyduğum, gördüğüm gönlümde yoğurduğum, damağımda, yüreğimde güzel tatlar bırakanlar konuk olacak size.
Hikâye okumayı da anlatmayı da çok severim. Yazmaya başlamadan önce de severdim. Sanıyorum biraz da kültürün, yörenin hikâyelere verdiği değerle büyümemin etkisi.
Babaannelerin dizinde, hikâyelerle büyüyen çocuklardık.
Dünyada oyalanırken telaşlarım, severek ter döktüğüm meşguliyetlerim de var. Radyo programcılığı, metin yazarlığı ve şiir dinletileri (sahne programları) yapmak bu telaşların gönlümce olanları...
Kalemimi dillendirene, o dile mana verene ve o manayı yüreklere dokundurana, verdikleri ve vermedikleri için hamd ederim.